To dość przewrotny zbiór opowieści, którego główną postacią jest wędrowny bajarz, Bard Szortbred.  Przemierza on świat ze swym niewielkim teatrzykiem, w którym przedstawia baśnie znane i wielokrotnie słyszane. Stare historie choć nasycone zaskakującymi pomysłami pokazują, że wartości, jakie możemy w nich odnaleźć są ponadczasowe. W widowiskowej inscenizacji plan aktorski miesza się z lalkowym. Animujący aktorzy nie opuszczają sceny. Pojawiają się w kolejnych rolach – kolorowych kostiumach, szarych ubraniach, a nawet z gigantycznymi głowami. Pojawiają się także lalki – tinatamareski (technika ta łączy twarz aktora z lalką, która jest przywiązana do szyi artysty, a reszta jego ciała ukrywa się pod czarnym strojem). Aktorzy doskonale oddali mimikę twarzy Jasia i jego mamy, a rozbawione dzieci nie mogą oderwać od nich oczu. Błyskotliwe dialogi, pełne żartu oraz ironii, wywoływały szczery śmiech publiczności, także tej dorosłej.

wychowawcy